به جای بود دلم تا نشسته بود آن زلف

به باد شد چو پریشان بیوفتاد دلم

هزار عهد بکردم که ننگرم رویش

چو پیش چشم من آمد نایستاد دلم

تمام عمر من اندرغم جوانان رفت

که هیچگاه از یشان نبود شاد دلم

دلت بناخوشی روزگار سوختگان

اگر خوش است همه عمر خوش مباد دلم